Οι παθήσεις της χοληδόχου κύστης, όπως και των χοληφόρων, αποτελούν από τις πιο συχνές χειρουργικές παθήσεις, με συχνή εμφάνιση πια και σε νεαρές ηλικίες. Ενδεικτικά ορισμένες από τις παθήσεις που αντιμετωπίζονται χειρουργικά είναι οι ακόλουθες:
• Χολολιθίαση ή λιθίαση της χοληδόχου κύστεως
• Οι πολύποδες της χοληδόχου κύστεως
• Ο καρκίνος της χοληδόχου κύστεως
Πλέον, το χειρουργείο χολής (χολοκυστεκτομή) γίνεται σχεδόν πάντα λαπαροσκοπικά, αφού αποτελεί μια απόλυτα ασφαλή επέμβαση και είναι εφαρμόσιμη ακόμη και σε βαριές φλεγμονές της χοληδόχου κύστης ή ακόμη και σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς. Μάλιστα σε αυτές τις περιπτώσεις ασθενών τα ευεργετικά αποτελέσματα της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής είναι ακόμα πιο σημαντικά και εμφανέστερα.

Πρόκειται για τη μη αναστρέψιμη ηλεκτροπόρωση (IRE) η οποία αποτελεί μια καινοτόμο μέθοδο καταστροφής τοπικά προχωρημένων όγκων παγκρέατος. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιεί μη θερμικό ηλεκτρικό καυτηριασμό με σκοπό να καταστρέψει τα καρκινικά κύτταρα σεβόμενη τις γύρω αγγειακές δομές.

(Ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα, χολαγγειοκαρκίνωμα, ηπατικές μεταστάσεις)
Το Ήπαρ, έχοντας πολυδιάστατη λειτουργία, είναι ευάλωτο σε πολλές παθήσεις, αρκετές εκ των οποίων αντιμετωπίζονται χειρουργικά. Η συνηθέστερη χειρουργική επέμβαση ήπατος είναι η ηπατεκτομή (η χειρουργική αφαίρεση τμήματος του ήπατος) και η συνηθέστερη ένδειξη για ηπατεκτομή είναι η παρουσία ενός κακοήθους όγκου ήπατος. Ο συχνότερος πρωτοπαθής όγκος ήπατος είναι το ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα ακολουθούμενο από το χολαγγειοκαρκίνωμα, ενώ η πλειοψηφία των ηπατικών μεταστάσεων προέρχονται από το παχύ έντερο. Γενικά, η επιβίωση των ασθενών με κακοήθεις όγκους του ήπατος έχει βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια με τη πρόοδο της χειρουργικής επιστήμης με πενταετή επιβίωση που φθάνει και το 60%. Οι καλοήθεις όγκοι ήπατος όπως το αδένωμα, το αιμαγγείωμα, οι κύστεις κ.α., μπορούν επίσης να αντιμετωπιστούν χειρουργικά.

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου και του ορθού είναι η συχνότερη κακοήθης πάθηση του πεπτικού και βρίσκεται στη 2η θέση συχνότητας σε θανάτους σχετιζόμενους με καρκίνο. Εμφανίζεται ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, ενώ η συχνότητα αυξάνεται μετά την 5η δεκαετία ζωής και βαίνει έπειτα αυξανόμενη. Η χειρουργική αντιμετώπιση ποικίλλει αναλόγως της θέσης του όγκου, ενώ οι ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές (λαπαροσκοπική) μπορούν να εφαρμοστούν με επιτυχία και ογκολογική ασφάλεια ως εναλλακτικές της κλασικής ανοικτής χειρουργικής επέμβασης. Με τις τεχνικές αυτές, ο ασθενής έχει όλα τα πλεονεκτήματα της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής όπως ελάχιστο πόνο, ταχύτερη ανάρρωση και μικρότερο χειρουργικό τραύμα.

Το πάγκρεας είναι ένα σύνθετο όργανο με πολλούς διαφορετικούς τύπους κυττάρων, καθένας από τους οποίους, μπορεί να εμφανίσει διαφορετικούς τύπους όγκων. Το 85% των περιπτώσεων παγκρεατικού καρκίνου είναι πολύ επιθετικοί, ενώ περίπου στο 15% εντοπίζονται άλλοι όγκοι παγκρέατος, συχνά λιγότερο επιθετικοί και ιάσιμοι. Κομβικής σημασίας είναι η σωστή και πρώιμη διάγνωση του τύπου των όγκου, δεδομένου ότι η πρόγνωση επιβίωσης εξαρτάται από τον τύπο του όγκου, ενώ η χειρουργική εξαίρεση ορισμένων όγκων του παγκρέατος αποτελεί την καλύτερη επιλογή για καλύτερη επιβίωση και σε ορισμένες περιπτώσεις ίασης της νόσου.

Το οπίσθιο περιτόναιο αποτελείται κυρίως από χαλαρό συνδετικό ιστό και λίπος γεγονός που επιτρέπει την ανάπτυξη μεγάλου μεγέθους όγκων χωρίς να προκαλούνται πρώιμα συμπτώματα. Οι όγκοι του οπισθοπεριτοναϊκού χώρου συνήθως διαγιγνώσκονται σε προχωρημένο στάδιο και όταν έχουν ήδη αναπτυχθεί, προκαλώντας διήθηση νεύρων, αγγείων ή οργάνων της περιοχής. Η πλειονότητα των μαζών του οπισθοπεριτοναϊκού χώρου έχουν νεοπλασματικής αιτιολογίας και μπορεί να είναι πρωτοπαθείς ή μεταστατικές, με τους πρωτοπαθείς κακοήθεις όγκους να διακρίνονται σε σαρκώματα εκ μαλακών μορίων, Λεμφώματα, Νεοπλάσματα εκ γοναδικών κυττάρων ( germ cell tumors) και Μεταστατικά νεοπλάσματα από καρκίνους επιθηλιακής αρχής.
Η βέλτιστη θεραπευτική προσέγγιση για το εντοπισμένο πρωτοπαθές σάρκωμα του οπισθοπεριτοναϊκού χώρου είναι η ευρεία χειρουργική εξαίρεση επί υγιών ορίων. Η 5ετής επιβίωση των ασθενών με πλήρως εξαιρεθέντα οπισθοπεριτοναϊκά σαρκώματα κυμαίνεται μεταξύ 54-64%.

Το διεγχειρητικό υπερηχογράφημα είναι ένα σημαντικό εργαλείο στην ηπατική και παγκρεατική χειρουργική, είτε για σταδιοποίηση είτε ως καθοδήγηση κατά την εκτομή ηπατικών νεοπλασμάτων. Στις μέρες μας, το διεγχειρητικό υπερηχογράφημα εξακολουθεί να θεωρείται η πιο ακριβής διαγνωστική τεχνική για την ανίχνευση εστιακών ηπατικών βλαβών τόσο στο ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα όσο και στις μεταστάσεις του παχέος εντέρου στο ήπαρ, που αποτελούν την πιο συχνή ένδειξη για ηπατική εκτομή. Επιπλέον, η χρήση υπερηχογραφικής καθοδήγησης είναι υποχρεωτική για τον σχεδιασμό της χειρουργικής στρατηγικής, τον καθορισμό του ακριβούς επιπέδου εκτομής και κατά τη διάρκεια της παρεγχυματικής τομής, προκειμένου να διατηρούνται ακέραια τα γύρω αγγεία και οι χοληφόρες δομές.

Οι όγκοι επινεφριδίων μπορεί να εκδηλωθούν μια ποικιλία συμπτωμάτων σχετιζόμενα με την υπερπαραγωγή των επινεφριδιακών ορμονών. Μέσω της λαπαροσκοπικής επινεφριδεκτομής (ελάχιστα επεμβατική τεχνική), το επινεφρίδιο αφαιρείται χωρίς την ανάγκη διενέργειας μεγάλης τομής στο δέρμα, ενώ θεωρείται ο χρυσός κανόνας για την χειρουργική αφαίρεση καλοήθων όγκων επινεφριδίων (ορμονοπαράγωγων και μη). Οι κακοήθεις όγκοι των επινεφριδίων (πρωτοπαθείς και μονήρεις μεταστατικοί), μέσω των σύγχρονων απεικονιστικών μεθόδων και την έγκαιρη διάγνωση, μπορούν να αφαιρεθούν λαπαροσκοπικά σε ορισμένα κέντρα και από εξειδικευμένους Χειρουργούς..

Με τον όρο κήλη χαρακτηρίζουμε την προβολή ενός ενδοκοιλιακού οργάνου από ένα ευένδοτο σημείο (χάσμα) του κοιλιακού τοιχώματος. Η σύγχρονη χειρουργική αντιμετώπιση των κηλών γίνεται ανοιχτά και με την εφαρμογή της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής.